Femke

Er is geen tweede zoals Femke. Linda en Erik werden op 1 september 1990 haar trotse ouders. Maarten en Daan werden grote broer van het allerschattigste zusje. Met dat prachtige, frêle wezentje, was hun gezinsgeluk compleet. 

Het opgroeien leek moeiteloos te verlopen. Al snel bleek dat dat lieve, kleine meisje ook een eigen willetje had. Ze werd een vlot, sportief en heel sociaal kind, met veel ondernemingszin. 

In de lagere school genoot ze van een zorgeloze kindertijd. Haar organisatietalent kwam tot uiting. Ze regelde het dat er altijd iets te beleven viel. Paardrijden, atletiek en later volleybal waren geliefde hobby's. 

Vol verwachting maakte ze de overgang naar het middelbaar onderwijs. Daar kwam ze terecht in een heel hechte vriendengroep; daar vond ze haar vriendinnen voor het leven, diegenen die ook de moeilijke weg van haar ziekte met haar meegingen. 

Stilletjesaan kwam er meer studie-ernst. Ze vond het belangrijk om goed te presteren. 

De buitenwereld werd beangstigend. Ze had het gevoel niet meer te voldoen, wilde liefst perfect zijn. Ze trok zich terug in haar eigen, kleine gedachtenwereldje. Ze maakte zich liefst onzichtbaar, werd bang om volop te leven. 

Daar heeft haar ziekte zijn ingang gevonden. Hier leek ze controle te krijgen. 

En toen ging het snel. Het anorexiemonster nestelde zich in haar lieve hoofdje en  nam de controle over. 

De eerste opname in Tienen volgde snel. De confrontatie met die ongekende wereld van psychische problemen was heel hard. Maar ze bleek de perfecte patiënt. Op heel korte tijd kreeg ze een goed gewicht. 

Zo, dat was achter de rug. Nooit zou ze daar terugkomen, daarvan was iedereen overtuigd. 

Toch bleek dat monster niet helemaal weg te zijn. Wat heeft ze toen gevochten om weerstand te bieden aan die ziekte! Meer en meer moest ze haar onmacht ervaren en stilaan nam anorexia terug de controle over. 

Er volgden twee lange opnames in Tienen. Het verzet van de ziekte was groot, maar zij bleef zo hard vechten. 

Nadien kwam een kleine ademruimte. Femke volgde de opleiding van schoonheidsspecialiste. Ze maakte plannen, had mooie dromen. Ze verlangde zo naar het leven. Ze vocht als een tijger om het leven te krijgen waar ze recht op had. 

In 2011 sloeg het noodlot toe. Femke bezweek en even leek het of ze zou haar strijd verliezen. Ze krabbelde weer recht. Weer verbaasde ze iedereen met haar vechtlust. 

Zeven maanden UZ Gent volgden. Weer stond ze op, maar het was duidelijk dat anorexia haar niet losliet. 

In de jaren daarna bleef ze proberen om het leven op te pakken. Suzy, de voedingsdeskundige, was vele jaren haar bondgenoot. 

Toch werd ze telkens terug neergeslagen en het werd moeilijker om terug recht te krabbelen. 

In 2016 kwam ze in Gasthuisberg terecht. Dokter Vrieze gaf haar de moed en het vertrouwen om het toch nog eens te proberen. Opname was nochtans een verschrikking voor haar; ze wilde zo graag thuis zijn. 

Toch deed ze het weer. Ze voelde zich schuldig, schuldig omdat ze ziek was, schuldig omdat ze meer zorg en aandacht nodig had. Dat gaf de ziekte de kans om weer toe te slaan. Haar verzwakte lichaam werd meer en meer geteisterd. Het enige wat ze nog wilde, was thuis zijn. 

Het is dan ook daar dat Femke haar rust gevonden heeft, dicht bij haar moeke en vake, omringd door haar gezin. 

Op 9 september 2018, na een eindeloos gevecht van vele jaren, verloor Femke het gevecht van 'haar monster'. 

Ze heeft een onmenselijke strijd gevochten; dat is bij velen pas achteraf ten volle doorgedrongen.

We willen Femke graag levend houden, voor altijd dichtbij.